Ամփոփագիր Անձնական տվյալներն իրապես համարվում են արդի թվային տնտեսության հիմնասյունը։ Սակայն որպեսզի անձնական տվյալների մշակումը համարվի օրինական, այն, նախևառաջ, պետք է իրականացվի համապատասխան իրավական հիմքի հիման վրա։ Տնտեսվարող սուբյեկտները, իրենց հաճախորդների անձնական տվյալները մշակելիս, որպես կանոն, հիմնվում են վերջիններիս համաձայնության վրա։ Սակայն խնդիրն այն է, որ ՀՀ-ում անձնական տվյալների պաշտպանության օրենսդրությունը հարաբերականորեն նոր է, իսկ օրենսդրական նորմերը հաճախ ձևակերպված են ոչ թե հստակ կարգադրագրերի, այլ ստանդարտների տեսքով։ Արդյունքում տնտեսվարող սուբյեկտներն իրենց հաճախորդների անձնական տվյալները մշակում և դրա համար վերջիններիս համաձայնությունը ստանում են՝ ելնելով սեփական պատկերացումներից և ձեռնարկատիրական նկատառումներից, որի պարագայում ֆիզիկական անձանց իրավունքների և օրինական շահերի պաշտպանությունը դառնում է խնդրահարույց։ Հաշվի առնելով հիշյալ խնդիրները՝ սույն հոդվածը կոչված է ուսումնասիրելու համաձայնության՝ որպես անձնական տվյալներ մշակելու իրավական հիմքի վավերապայմանները՝ հիմնվելով ինչպես ՀՀ իրավակարգավորումների, դատական և իրավակիրառ պրակտիկայի, այնպես էլ՝ ոլորտում առկա լավագույն ստանդարտների, մասնավորապես՝ ԵՄ օրենսդրության և «փափուկ իրավունքի» վրա։ Հիմնաբառեր. անձնական տվյալ, համաձայնություն, տվյալներ մշակող, տվյալների սուբյեկտ։