Ամփոփագիր

    Հոդվածի շրջանակներում քննարկման առարկա է դարձվում մեղադրյալի նկատմամբ խափանման միջոցի կիրառման իրավաչափությունն այն դեպքերում, երբ խափանման միջոցի կիրառման անհրաժեշտությունը հիմնավորվում է ոչ թե մեղադրյալի, այլ մեկ այլ անձի վարքագծով: Գտնելով, որ նման մոտեցումն իրավաչափ չէ և միևնույն ժամանակ նպատակ հետապնդելով բացառելու պրակտիկայում նման իրավիճակները և մեղադրյալի իրավունքների անհարկի սահմանափակումները՝ սույն հոդվածի շրջանակներում ներկայացվում են նման մոտեցման անթույլատրելիությունը հիմնավորող փաստարկները:

    Հիմնավորվում է, որ այլ անձի վարքագիծը մեղադրյալի նկատմամբ խափանման միջոցի կիրառման անհրաժեշտության հիմքում դնելն անթույլատրելի է թե՛ ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի սկզբունքներին և նորմերին, թե՛ Մարդու իրավունքների եվրոպական դատարանի դիրքորոշումներին և ՀՀ վճռաբեկ դատարանի նախադեպային իրավունքին, թե՛ ՀՀ Սահմանադրությամբ ամրագրված իրավական որոշակիության և համաչափության սկզբունքներին հակասելու հիմքով:

    Համաձայնելով հարցի վերաբերյալ ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանի արտահայտած դիրքորոշման հետ և իրավունքի մեկնաբանման իրավահամեմատական, համակարգային և այլ մեթոդների կիրառմամբ զարգացնելով նշված դիրքորոշումը՝ հեղինակները հիմնավորում են, որ այլ անձի վարքագիծը որևէ դեպքում՝ ուղղակի կամ անուղղակի կերպով, չի կարող մեղադրյալի նկատմամբ խափանման կիրառման անհրաժեշտության հիմքում դրվել:

    Հիմնաբառեր. խափանման միջոց, մեղադրյալի վարքագիծ, որոշակիության սկզբունք, համաչափության սկզբունք: